Lenteverdriet

21-04-2021

Lenteverdriet
 

Door Babette Pul

Krokussen, narcissen, tulpen, ze doen net alsof er niks aan de hand is. Alsof de wereld niet al een jaar lang hortend en stotend om haar as draait. De zon strooit lentekriebels over paardenbloemen in de wei, streelt pasgeboren lammetjes met warme stralen en glimlacht om alles wat uit het donker omhoog komt.

Pieter ziet het niet. Het licht. De Brabantse theaterregisseur is de regie over zijn leven kwijt. Zo voelt het. Niet meer van belang zijn, er niet meer toe doen. Rijk worden was voor hem geen levensdoel, dan had hij wel een ander vak gekozen. Mooie, kleine voorstellingen maken wilde hij. Spelen in een intieme theaterwagen, dicht op elkaar en de artiest.

Nu boezemen die woorden alleen al angst in. 

Zij die van niets iets maken, dat ons beroert en meevoert naar een andere wereld. Een andere dimensie. Weg van de waan van de dag, van besmettingscijfers en de derde golf, van faillissementen en ontslagen. Zij zijn het die we juist nu zo hard nodig hebben, hun creativiteit, talent en gave. Zij die nu in het donker zijn, onzichtbaar.

‘s Nachts zit Pieter huilend aan de eettafel, rouwend om zijn verlies, terwijl hij de zoveelste sollicitatiebrief schrijft. Wat hij kan vinden, pakt hij aan. Moed houden, flexibel en creatief zijn, roept de buitenwereld en ach, je bent gezond, kijk alvast uit naar volgend jaar. Goed bedoelde woorden die pijn doen. 

In de schaduw van de lente is het nog altijd winter. Een ijzige wind jaagt door theaters, poppodia, bioscopen en musea. Onbereikbaar voor de zon, laat staan een glimlach van plezier. De dichte dikke deuren houden de warmte buiten. Uit het donker klinkt slechts het lenteverdriet van een Brabantse theaterregisseur. 

Het wachten is, met ingehouden adem, op de kriebels en het licht.

Deel op Twitter | Deel op Facebook