‘Op het podium klopt alles’

03-02-2022

De bekende musicus, jurylid, dirigent en Engelsman Dominic Seldis maakt zijn eerste theatershow, met een compleet orkest. De muzikant en dirigent over dure contrabassen, de Toppers en de wijze les van zijn vader.

Bij binnenkomst in de keuken van zijn huis, serveert contrabassist en tv-persoonlijkheid Dominic Seldis (48) vrolijk een kopje builder’s tea: sterke, zwarte thee met een wolkje melk. Britser kan bijna niet.

Het verraadt meteen de afkomst van de man die in Nederland bekend is als jurylid van het programma Maestro, waarin een Bekende Nederlander de baton van de dirigent oppakt. Wat minder mensen weten is dat hij eigenlijk de 1e solocontrabassist is bij het Koninklijk Concertgebouw Orkest (KCO).

Wat nog minder mensen weten is dat hij een grote missie heeft in zijn leven: het promoten van klassieke muziek onder een zo breed mogelijk publiek. Met zijn eerste muzikale theatershow Music, Maestro!, trekt hij met zijn orkest langs de Nederlandse theaters om aan die missie te werken.

Hoe ziet de show eruit?

Dominic Seldis: “Er komen drie dingen in naar voren die ik vaak doe: bas spelen, praten en dirigeren. Het is personality driven, een beetje mijn levensverhaal door de muziek. Want er wordt veel muziek gespeeld door geweldige muzikanten. Tien stuks in totaal.

De muziek varieert van (licht) klassiek – vanuit Maestro weet ik wat mensen mooi vinden – tot jazz tot…van alles eigenlijk. Tsjaikovski, Brahms, maar ook Charlie Chaplin en filmmuziek. We serveren het in het Engels – sorry dat het nooit gelukt is om goed Nederlands te leren, by the way – met een glimlach én een goed verhaal. In die zin is het echt een show en geen concert.

Waar ik achter ben gekomen, nu ik zo’n tien jaar hier woon, is dat Nederland vol zit met muziekliefhebbers. En de meesten houden van allerlei soorten muziek, is mij opgevallen, van volks tot klassiek. Toen ik bij het KCO terecht kwam, zat ik ineens aan de top van een soort heel chique piramide, maar het was nooit de bedoeling dat ik daar terecht kwam.”

tekst loopt door onder de foto

Maar, eh, je hebt toch zelf gesolliciteerd bij het orkest?

Lachend: “Ja, maar ik dacht niet dat ik het zou worden! Tuurlijk was ik ontzettend blij dat ik was aangenomen bij een van de beste orkesten ter wereld, maar daarmee liet ik ook veel mensen achter.

Ik speelde niet meer voor de mensen waar ik eerder wel voor speelde: gewone mensen, muziekliefhebbers. Die misschien de drempel van het Concertgebouw veel te hoog vinden of het geld er niet voor hebben. Die denken dat ze verstand moeten hebben van klassieke muziek. Maar het mooie is juist: dat hoeft helemaal niet om er toch enorm van te genieten.”

Wat zeggen ze bij het KCO: ga lekker je gang, Dominic, succes met je missie?

“Eh, nou, om heel eerlijk te zijn, weten ze het nog niet. Want ik heb het nog niet verteld. Dus als ze dit lezen… Maar goed, ze weten hoe ik in elkaar zit en dat ik er regelmatig ‘vandoor ga’.

Dat heeft overigens altijd een link met muziek, je zult mij niet in een ijsdansshow zien. Ze weten dat muziek mijn grote liefde is. Er zijn veel manieren om die muziek te presenteren en in Music, Maestro! kan ik dat op mijn eigen manier doen.”

Dan, met dat Engelse gevoel voor understatement: “Door alle dingen die ik maar een beetje kan op een hoop te gooien, hoop ik dat, als je het allemaal bij elkaar optelt, het eindresultaat goed is. Eén ding is echt belangrijk voor mij: ik wil absoluut dat het zijn geld waard is. Dat is mij van jongs af aan ingepeperd.”

Hoe bedoel je dat?

“Zoals sommige families naar het voetbal gaan, zo gingen wij samen naar concerten. Naar The Drifters, Simon & Garfunkel, musicals, het Berliner Philharmoniker. Alles wat langs Londen kwam, bezochten wij. Ik ben intens dankbaar voor die opvoeding.

De kennismaking met Steve Wonder was toen ik hem live zag spelen. Whitney Houston ook, dat was trouwens een van de slechtste optredens die ik ooit heb gezien. En dan in de auto terug naar huis praatten we over waarom iets goed was of slecht. Het kwam uiteindelijk altijd op hetzelfde neer: was ’t het geld waard?

Mensen moeten hard werken om geld voor mijn show uit te geven, daar ben ik me zeer van bewust. Ik ben inmiddels zelf muzikant, dus ik weet ook wat het is om altijd op de toppen van je kunnen te spelen. Je bent een mens, je hebt wel eens een slechte dag.

Mijn vader zei dan altijd: ‘Ja, maar ik heb niet betaald om iemand een slechte dag te zien hebben. Ik heb betaald voor een goede dag. Ik heb hard gewerkt, het is mijn geld, ik wil in het sprookje geloven dat iemand me voortovert.’ Dat is me altijd bijgebleven.”

Ik las dat je vrienden bent met René Froger en dat je van de Toppers houdt.

“Ja, I love the Toppers! Zij zijn zo geweldig. En ik herken veel als ik hun shows zie.”

Wat is hun geheim?

“Goede muziek. Daar heb ik het vaak met René over gehad, de basis is geweldige muziek. Dat staat voorop en daar wordt de show omheen gebouwd. Het gaat om entertainment.

Ik doe hetzelfde: ik heb muziek uitgekozen waarvan ik denk dat iedereen die mooi vindt en daar ben ik een show omheen gaan bouwen, met mijn fantastische muzikanten.

Weet je wie ik mee heb? Een van ’s werelds beste jazzpianisten Rembrandt Frerichs. Daar moet ik mee pronken natuurlijk! Eerlijk gezegd heeft deze show mijn leven overgenomen, alles staat in het teken van Music, Maestro!, haha.”

tekst loopt door onder de foto

Wat voor persoonlijke verhalen vertel je in de show?

“Er zit bijvoorbeeld een stuk in waarin ik de mensen meeneem op een reis door Europa, langs allerlei landen die belangrijk zijn in mijn leven. Ik had trouwens nooit verwacht dat zo’n onderwerp een bron van humor zou worden, ik bedoel, wie had gedacht dat er ooit een Brexit zou komen?! Ik zeker niet. Helaas voor jullie mag ik blijven ja, zo lang ik maar belasting betaal.

Maar goed, we beginnen in Londen waar ik vanaf mijn vijftiende eigenlijk elk jaar bij de Proms-concerten heb opgetreden. Daar is beeldmateriaal van zelfs, van die eerste keer. Daarna gaan we langs Berlin waar mijn voorouders een winkel hadden, door naar Italië waar de moeder van mijn drie dochters vandaan komt.

We waren heel jong toen we trouwden en kinderen kregen. Meteen na ons huwelijk vertrok ik naar Tokio om te treden met de Drie Tenoren, Plácido Domingo, José Carreras en Luciano Pavarotti. Terwijl ik op huwelijksreis had moeten zijn. Mogelijk dat ons huwelijk daardoor geen stand hield? Anyway…”

Best een hoge prijs…

“Ja, een enorme prijs. Mijn vriendin moet nu ‘quality time’ in onze agenda zetten, daar mag ik niet aan tornen. Beetje triest hè, dat ik dat zo in mijn leven moet inplannen. Maar alles is gewoon te leuk om te doen, het zijn alleen maar coole dingen.

Ik ben op de wereld gezet om dit te doen, zo veel mogelijk mooie muziek spelen. Het voelt ook niet als werk. Als ik op een podium sta, klopt alles. Daar heb ik alles onder controle voor zolang het duurt.

In de gewone wereld verpest ik het nogal eens. Ik bedoel, het komt allemaal uit een goed hart, maar ik ben er niet echt handig in. Op het podium voel ik me at peace met mezelf.”

Hoeveel contrabassen heb je eigenlijk?

“Drie. En nog eentje die ik bespeel in het KCO. Zij kopen instrumenten voor bepaalde musici, zo ook een bas voor mij. De andere drie heb ik thuis in mijn studio staan.

Eentje die een spatje regen kan hebben, mijn allereerste bas die ik bespeel sinds mijn vijftiende en eentje waar mijn dochters erg in geïnteresseerd zijn, haha, de dure, mijn vierde kindje. Die gebruik ik voor kamermuziek en solo-optredens.

Die eerste bas gebruik ik ook voor Music, Maestro! Ik vind het leerproces van het maken van de show fascinerend en ik denk dat ik best een goede entertainer kan worden. Ik beloof dat je straks een man van middelbare leeftijd ziet, met licht overgewicht, die ontzettend zijn best doet om een beetje grappig te zijn én je de beste muzikale avond ooit te geven.”

Tekst: Saskia Smith

Dominic Seldis met ‘Music, Maestro!’ | zaterdag 26 maart | 20.00 uur | Kaarten en informatie